vrijdag 15 november 2013

Bestiarium: Interessante Huidieren

In Sagen & legenden 1, de eerste uitbreiding van Schimmen & Schaduwen, vonden we volgende nieuwe monsters terug, onder de hoofding "Interessante Huisdieren, een te gekken bijdrage door Foob" ... Het is een mooie weergave van de soms absurde humor die in de diverse uitgaven sloop. Verdere commentaar overbodig.

Tum Tum

De Tum Tum (figuur 1) lijkt nog het meest op een kruising tussen een slurfdier en een krekel. Het is een boekbesprekend dier en het zal je constant wijzen op nieuwe uitgaven van mooie boeken of op
geslaagde debuten van jonge schrijvers, en ook op de kaftafwerking en zelfs de papierkwaliteit van één of andere bibliofiele uitgave.

Men moet dus concluderen dat de Tum Tum een intelligent dier is, of toch niet? Het is immers onmogelijk om met een Tum Tum een normaal gesprek aan te knopen en een eenvoudig ja- of nee antwoord ligt al helemaal niet binnen zijn mogelijkhden. Toen ik onlangs mijn eigen Tum Tum de vraag stelde: “Wenst u uw bakje Gulgutweel met of zonder Zavelzwaarde of blieft u dat goedje niet?”, kon hij niet met ja of nee antwoorden. In de plaats daarvan verkoos hij de volgenden zinsnede uit een volgens hem, zeer geslaagd boek: “ …edoch, mijn waarde, dient gesteld dat…”. Niet uit wijs te geraken.

Een Tum Tum kan je nergens kopen of vangen. Op een goede dag komt hij plots aanzwaaien met de woorden: “Een goede dag, meneer. Aangename kennismaking. Ik ben uw huisdier. En wat vindt u
van het oeuvre van Mordullan?”. Als toevallig “nog-net-niet-maarbinnen-twee-seconden-wel”-bezitter van een Tum Tum, heb je hier niets tegen in te brengen. De Tum Tum kiest zijn baasje zelf wel uit!

Na een paar maanden tot een jaar gaat de Tum Tum vanzelf weer weg. Hij laat dan een totaal ontredderde bibliotheek en duizenden beduimelde exemplaren van de “Goblin Tribuun’s literaire bijlage” (van jaargang 1 tot heden) achter. Ook blaast de Tum Tum klierbelletjes door een opening in het achterlijf. Altijd leuk voor de kinderen.

Illustratie door Foob, verschenen in Sagen & Legenden 1, p.206
Sjaung

De sjaung (figuur 2) is een slangachtig dier van de orde der kaakloze haarslangen. Het is een sierdier dat rond de vlezige halzen van gegoede dames gedrapeerd wordt en daar gauw indommelt. Sjaungs bestaan er in allerlei lengtes en diktes (volgens de bekende astroloog Bondoque du Monzone Flattoire bestaan er ook zeer kleine Sjaungs die om nog onbekende redenen veranderen in vlinder).
Wel dient gezegd dat de Sjaung veel dikker toont dan hij eigenlijk is, vanwege de weelderige beharing.

Sjaungs zijn zeer zeldzaam en dus onbetaalbaar duur. Een echte stamboomsjaung is dan ook een gegeerd statussymbool. Maar opgelet: er bestaat namaak. In verf baden gedompelde bastaardsjaungs, slangen met pruiken…. Het is dus altijd best van met je zopas verworven exemplaar naar een gehomologeerd Sjaungkenner te stappen.

Kniertje

Het kniertje (figuur 3) is een enorm onnozel beest maar het is wel nuttig. Het verspreidt immers trillingsgolven die de aanwezigen kalmeert. Het kniertje zelf wordt hier echter uitermate zenuwachtig van. Kniertjes zijn dan ook neurotische wrakken die alle binding met de werkelijkheid verloren hebben. Een kniertje in paringtijd is pas écht belachelijk.

Wiebel

De Wiebel (figuur 4) is een bolbeest. Bolbeesten zijn er in alle maten (van 5 centimeter tot, in zeer zeldzame gevallen, vijf meter), maar de meest voorkomende soort (de Wiebelientis Voetbalopertix Ordinaris) is ongeveer zo groot als een basketbal.

Wat het doel van Wiebels is, is totaal onduidelijk en of ze enige vorm van intelligentie bezitten al evenmin (al heb ik er in elk geval zo mijn twijfels over). Ze brengen hun dagen door in het rond stuiterend of neuriënd in hun geliefkoosde hoekjes van het huis. Soms gaat de wiebel wel eens naar het aquarium kijken en knoopt er een onverstaanbaar gesprek mee aan (ondanks het feit dat er niets in zit). En over de voortplantingswijze zwijgen we best helemáál.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten